قطار

جا ماندم ................

چمدان هایم را گرفتم و زل زدم به قطاری که رفت ومن را گذاشت

در شهری که نه مردمانش را دوست داشتم , نه زمینش و نه آسمانش را

و من سال هاست در این شهر مانده ام سرگردان بی کس بی هوس

اکنون باز به ایستگاه آمده ام

صدای سوت قطار از دور ها می آید , چرخ ها می چرخند بر روی ریل

نزدیک نزدیک نزدیکتر می شوند و می ایستند در کنار من بی صدا

سوار قطار می شوم

روی یکی از صندلی ها می نشینم , با آنکه می دانم کسی نیست برای خداحافظی

بی اختیاراز پنجره بیرون را می نگرم می بینم مردمانی سیاه پوش را که برای

عزیزان مسافر خود وداع می گویند و اشک می ریزند

دلم می لرزد

یعنی این قطار  کجا می رود؟